Can (2011)

Uzun zamandır geniş bir zaman aralığını bu kadar iyi aktaran yerli yapım izlememiştim. Hikayenin odağında çocuk olan her film ekstra dram oluyor. Ağlamaktan gözlerimin acıdığı ve neden bu kadar ağladığımı da anlamadığım bir film oldu. Can'ı bankta yalnız otururken görmek yada annesinin Can'ın elinden tutmadan yürüdüklerini görmek bile hikayesiz bir fotoğraf olsa dahi çok acı iç burkucu olurdu zaten diyerek kendimi avutuyorum. Oyunculuklar başarılı Serdar Orçin oyunculuğunu benim için yeterince kanıtlamış biri olmakla beraber Selen Uçer karakterin her bir ruh halini çok iyi yansıtmış. Onunla beraber o çaresizliği Can'a alışma süresini ve sondaki güçlü duruşu yaşıyorsun. Başta, öncesi sonrası arasında yapılan kurgu farklı gelse de alışıyorsun. Süresi mi uzun geldi yoksa sinematografik ögelerin azlığından mı bir yerden sonra tekdüzelik hissi oluşuyor. Kıyı da köşede kalmış izlenmesi gereken iyi bir hikaye. Her bir çocuk sevgiyi, korunmayı dibine kadar hakediyor. Film sonunda yapmak istediğim tek şey Can'a sarılmak oldu.