Barefoot in the Park (1967)

Filmden çok komedi oyunlarını andıran bir yapısı olduğunu düşünüyorum. Hatta Eugène Ionesco ve Behiç Ak'ın kadın erkek ilişkilerini işlediği ikili oyunlarına benzettim. Oyuncuların doğallıklarından dolayı gerçekçi ve etkileyici geliyor. Keşke günümüzde de aynı doğallığı sürdüren oyuncuların sayısı, yapay ve abartılı görünen oyuncuların sayısından fazla olsa. Oyunculuk kavramını keşke herkes algılamak sonra da bu algılanan gerçekliği kullanarak sahnede ya da kamera karşısında yeni bir gerçeklik yaratmak olarak kabullense. Son olarak hep birlikte şarkı söyleyelim! "Şama şama elma kama"