Beautiful Boy (2018)

sürekli geri dönüyorum. en sevdiğim filmlerden biri.

Duru ve ağır bir tempoyla anlatılmış ki bence konu için en ideal şekli bu bana kalırsa. Bir babanın evladıyla samimi ve arkadaşça olduğuna pişman olabileceği bir sürüklenişi izledim sanki. Halbuki bazı kesimlerin ebeveynin çocuğuyla ilişkisinin arkadaşlığa dönüşmemesi konusunda katı olduklarını biliyorum ve ben olsam olabildiğince samimi olmak isterim, ancak o zaman onunla yakın hissederim... Ama bu defa, belki de en başından kesin önlemler alınmalıydı diye düşünmeden edemiyorum ki bence olayın başlangıcı buydu... Elbette babayı suçlamıyorum bence yeterli bir ebeveyndi, birçoğunun sahip olamadığı kadar. Nic ise ne yazık ki içinde hissettiği boşluğu onu bir bağımlıya dönüştüren maddelerle kapatmayı tercih etti ve maalesef hem kendini hem onu sevenleri yıprattı... Ben genel anlamda filmi beğendim. Bu arada bir şey dikkatimi çekti, 2006 yapımı madde bağımlılığı konulu Candy filminde çalan bir şarkının farklı versiyonunun bu filmde de çalmış olması acaba rastlantı mı?

"Ben zor bir hafta geçirdim. Bazılarınız biliyor bazılarınız ise bilmiyor. Ben bu hafta Frances'imi kaybettim. Pazar günü doz aşımından öldü. Bu yüzden sanırım yas tutuyorum. Ama bir şeyin daha farkına vardım. Meğer yıllardır yas tutuyormuşum. Çünkü hayattayken bile o aslında yoktu. Yaşayan birinin yasını tutmak oldukça zor bir yaşam biçimi."

Yaşanmış hikayeler benim için hep +1 oluyor o yüzden filmi izlerken gerçekten insanların bunları yaşadığını bilmek etkiliyor. Her açıdan da etkileyici unsurları olan ister istemez empati yaptığınız bir film. Türünü severler izlesinler kaliteli ama dramı damardan almayanlar ya da konusu dikkatini çekmeyenler de izlemesin zira durağan ve sıkıcı ilerliyor film.

Bir bağımlının gözünden bu tarz filmleri çok izledim hep ailenin neler çektiği gözden kaçıyo en azından bu sefer biraz daha yaklaşılmış. Tabi yine de tam anlamıyla anıyorum diyemem.. Her tökezlediğinnde kaldırdığınız çocuğunuzun her seferinde daha sert düştüğünü görmek çok ama çok zor olmalı.

"belgeselmişcesine gerçekci ilerleyen filmde bu final tercihi biraz sırıtmış" diye yorum yazacaktım ama gerçek bir otobiyografiden uyarlanmış olduğunu öğrendim biraz önce. dolayısıyla yorumum taca çıkmış oldu. finalinde tercih yapma imkanları yokmuş.

Flashback sahneleriyle biraz karmaşıklık olsada net ve etkiliyeci bir film.

Yalnızca oğlundan değil kendinden de vazgeçebilen ancak bir gün yeniden kendine sarılır gibi en içten hâliyle oğluna sarılabilecek bir babanın oğluyla yaşadığı, tanımlaması zor mücadele sürecini konu alıyor.Etkileyici sevginin içinde barındırdığı vazgeçebilme hali.

İzlerken babanın yerine koyup kendimi acı çektim resmen.Öyle ki ruhumun inlediğini hissettim acıdan.

Show spoiler