Zorlanarak izledim. Savaş filmlerini sevmem ve neden sevmediğimi tekrar hatırlattı. Filmi içim yakan bir öfkeyle bitirdim. Masa başında savaşlara karar verenler savaşsa cephede, bu kadar kolay olmazdı savaş çıkarmak. Ter dökmedikleri savaşın kahramanları olurlar, tarih onları yazar kitaplarda ve ölen milyonlarca insan sadece bir rakamdan ibarettir. Savaşın acımasız gerçeğini anlatan güzel film olmuş ama gerçekten izlemesi zor ve acı vericiydi.
‘’Diplomasinin başarısızlığı, Temmuz 1914’te, bazılarının korktuğu, çoğunun hoşnutlukla karşıladığı Büyük Savaş’a yol açtı. Avrupa’nın her yanında yedek askerler üniforma giyerken, kitleler savaş ilanlarını alkışlarla karşıladılar. Ancak çatışmalar, kısa ve belirleyici bir savaş beklentilerini karşılamadı; tersine, dehşetli, bitmeyecekmiş gibi görünen bir savaş ortaya çıktı.’’
Williamson A. Murray / Cambridge Savaş Tarihi
Edward Berger’in yönetmeliğinde 2022 yapımı ‘’Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok’’ esasında ‘’yeni bir şey’’ değil. Aynı isimli bir uyarlamanın 21. yüzyıl teknikleri ile beyaz perdeye bu yansıyışı, savaşın yıkıcılığını oldukça etkileyici yansıtmakla kalmamış aynı zamanda savaşın kimler ve neler için yapıldığını, onurun ve haysiyetin nasıl bir algı operasyonuyla yabancılaştırılan, içi boşaltılan kavramlara dönüştürüldüğünü de enfes bir sinematografiyle ele alabilmiş.
İşte savaş.. her coğrafyadaki haliyle sınır ayırt etmeksizin kan ve çamurla dolu ‘’kahramanlık’’ hikayeleri yazadursun, birbirinden habersiz her bir portre, üniforma renkleri ile tanış oldular ve işaretlediler düşman öğrendiklerini ve yok ettiler birbirlerini, ne için savaştıklarını bilmeksizin.. ‘’Yürüyen birkaç postal’’ın kaz kaçıran ve çiğ yumurta uğruna ölen öldürülen isimlerini film boyunca dahi hatrımda tutamadığım Alman askerlerinin gözünden anlatan Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok, gri ve mavi; savaş kadar gri, gök kadar mavi temalarıyla ve kalitesiyle Come And See’yi anımsatmasıyla da oldukça başarılı buldum.
Savaş bitince postalcılar pabuç yapmaya, öğrenciler okullarına, eyerciler nallar vurmaya devam edecekler değil mi?.. Peki askerler ne yapacaklar? Askere savaş lazım. Savaşın ve yapay zaferlerin inşa edilmediği bir dünyada askere yer yoktur da ondan.
Oscar'ın en güçlü adaylarından, şimdiye kadar çekilmiş en gerçekçi savaş filmlerinden zira bir hikayeden çok realizme odaklı, izleyiciyi gerçekçilikle etkilemeyi amaçlamış, bunu da başarmış, sinematografi olarak aşmış bir yapım.
İyi savaş filmlerinin alameti farikasi olan muhteşem sinematogrifi bu filmde de epey mevcut. Bu film de türünün iyi örneklerinden yani. Ben cok begendim lakin son yarim saati daha kısa tutabilselerdi cok daha iyi olabilirdi. Savaşı bu sefer Almanlarin gozunden izlesekte sonuc yine aynı. Savaş: insanlığın en büyük günahı, acısı
1. Dünya Savaşı'nın gerçek yüzü işte bu. Güdülen politikayı, davayı, savaşı, insanı fiziksel ve psikolojik olarak anlatan en gerçekçi filmlerden biri olmuş. Savaşın her türlü iğrençliğini, çekilmezliğini, gözler serip, utanın; birilerinin çıkarları uğruna nice masum canlar toprak oldu diye seyirciye ateş ediyor resmen. Ve insan gerçekten bir noktada kendi kaderini kendisi çiziyor. Etkileyici.
7.9 / 10
+Onur mu? Oğlum savaşta öldü. Onuru pek hissedemiyor.
Masa başında savaşlara karar verenler savaşsa cephede, bu kadar kolay olmazdı savaş çıkarmak. Ter dökmedikleri savaşın kahramanları olurlar, tarih onları yazar kitaplarda ve ölen milyonlarca insan sadece bir rakamdan ibarettir. Savaşın acımasız gerçeğini anlatan güzel film olmuş ama gerçekten izlemesi zor ve acı vericiydi.
‘’Diplomasinin başarısızlığı, Temmuz 1914’te, bazılarının korktuğu, çoğunun hoşnutlukla karşıladığı Büyük Savaş’a yol açtı. Avrupa’nın her yanında yedek askerler üniforma giyerken, kitleler savaş ilanlarını alkışlarla karşıladılar. Ancak çatışmalar, kısa ve belirleyici bir savaş beklentilerini karşılamadı; tersine, dehşetli, bitmeyecekmiş gibi görünen bir savaş ortaya çıktı.’’
Williamson A. Murray / Cambridge Savaş Tarihi
Edward Berger’in yönetmeliğinde 2022 yapımı ‘’Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok’’ esasında ‘’yeni bir şey’’ değil. Aynı isimli bir uyarlamanın 21. yüzyıl teknikleri ile beyaz perdeye bu yansıyışı, savaşın yıkıcılığını oldukça etkileyici yansıtmakla kalmamış aynı zamanda savaşın kimler ve neler için yapıldığını, onurun ve haysiyetin nasıl bir algı operasyonuyla yabancılaştırılan, içi boşaltılan kavramlara dönüştürüldüğünü de enfes bir sinematografiyle ele alabilmiş.
İşte savaş.. her coğrafyadaki haliyle sınır ayırt etmeksizin kan ve çamurla dolu ‘’kahramanlık’’ hikayeleri yazadursun, birbirinden habersiz her bir portre, üniforma renkleri ile tanış oldular ve işaretlediler düşman öğrendiklerini ve yok ettiler birbirlerini, ne için savaştıklarını bilmeksizin.. ‘’Yürüyen birkaç postal’’ın kaz kaçıran ve çiğ yumurta uğruna ölen öldürülen isimlerini film boyunca dahi hatrımda tutamadığım Alman askerlerinin gözünden anlatan Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok, gri ve mavi; savaş kadar gri, gök kadar mavi temalarıyla ve kalitesiyle Come And See’yi anımsatmasıyla da oldukça başarılı buldum.
Savaş bitince postalcılar pabuç yapmaya, öğrenciler okullarına, eyerciler nallar vurmaya devam edecekler değil mi?.. Peki askerler ne yapacaklar? Askere savaş lazım. Savaşın ve yapay zaferlerin inşa edilmediği bir dünyada askere yer yoktur da ondan.