Orphans (1987)

Lyle Kessler'ın Çıkmaz Sokak Çocukları adlı tiyatro oyunundan uyarlama. Enfes bir kadro ve iyinin üstünde etkileyici oyunculuklar. İnsanlar öyle bir çaresizlik içinde ki yaşayanlarla iletişime geçmeye onlara dokunmaya korkuyorlar. Sadece ruhları ölü, kendini tanımayan, kendinden korkan aciz insanlarla temasa geçiyorlar. Oyunun sinemaya aktarılışı kesinlikle kusursuz ve atmosferi muazzam. Sokak çocukları çaresiz ancak çıkmaz sokak çocukları kötü yollara da düşen, hile hurda ile para kazanan gelecekleri olmayan kişiler. Sahip oldukları aile kendi gibi olanlar. Yalnız kalırlarsa şehir tarafından yutulur ama dayanışma içinde birbirlerinin sırtlarını sıvazlarlar ise ihtiyaç duydukları şefkate kavuşabilirler. İçi şiddet ile doludurlar ve kolay kolay sevemezler. Sokak çocukları çaresizken, çıkmaz sokak çocukları acizdirler. En büyük silahlarının cesaret olduğunu fark edemezler. Sınıfsal, politik, ahlaki ve felsefi detayları, esprileri güçlü ve Graham Greene'nin kitabıyla olan göndermesi aslında durumu özetliyor. Kaotik bir düzendeki adaletin imkansızlığı.. Üç ayrı yetim ve farklı fırsatlar. Harold yetimhanede büyüyen dayanışmanın farkında olan biriyken Treat hayatta yalnız kalan kardeşi için mücadele eden biri. Philip ise dünyadan haberi olmayan ve kendini soyutlayan bir öteki. Harold gerçekleştirmek istediği Amerikan rüyasının deliliği ile, Treat şiddetin ve çaresizliğin yarattığı öfkenin dayattığı delilik ile ve Philip de gençliğin, libidonun, bilinçsizliğin, cehaletin verdiği delilik ile karşımıza çıkar ancak aslında delilik sadece bireysellikle ortaya çıkar çünkü bir arada destek içinde olan insanların delirmesi olağan değildir. Ve aslında düzende adaletsizlik olduğu için deli olan düzendir. Hedef sistemdir. Mücadele edebilmek için güç gerekir. Gücü elde etmenin yolu cesaret, haysiyet ya da bilgelikten geçer. Ne güzel bir oyun, ne güzel bir filmsin.