Radio Days (1987)

İzlerken güzel bir nostalji oldu. Şahit olabildiğim kadarıyla 90'lı yılların radyolu günlerini, annemin mutfakta işlenirken radyo çaldığı günleri anımsadım. Günümüzde artık radyonun ve tv'nin yerini sosyal medya almış olsa da parlak dönemini kaybetti. İnsanların, birbirine yeni çıkan hatta istek şarkıları ve programları dinlemek için haber verdiği günlerde geride kaldı. Aklıma "The Buggles -- Video Killed the Radio Star" şarkısı geldi.

Amerika'nın tutucu 1940'larını radyo üzerinden anlatan eğlenceli bir film. Komedi oranı daha fazla olabilirdi ama gene de ara ara güldüğümü anımsıyorum. Ebeveynlerin duyarlı olması gerektiğini düşünen bir sahneden çok etkilendim. Her çeşit oyuncu eski, yeni, amatör, etkileyici; görmek çok hoştu. Jeff Daniels da var Diana Keaton da gibi.. Woody Allen'ın tarzına pek benzetemedim. A Christmas Story tadında bir filmdi. Etkilenmek için değil ama Amerika'nın 40'lı yıllarına bir dönüş yapmak için izlenebilir. Ah iletişim sen ne güzel bir şeymişsin.

Radyonun her şey olduğu günler. Woody Allen çocukluğuna denk gelen o günleri eğlenceli şekilde sinemaya aktarmış.

o efsanevi radyo zamanları. tv ve internetten önce RADYO vardı. ve belki de günümüz Google, facebook undan daha önemli ve etki alanı daha geniş/ daha büyüleyiciydi... allen dan eski günlere parlak bir dokunuş...